Datum: Zaterdag 9 februari
Aanvang: 20.00
Entree: €15,-

Cornelis Vreeswijk groeide op in IJmuiden. Op zijn dertiende verhuisde hij naar Zweden. Daar brak hij in 1964 door als zanger van brutale, ironische liedjes. Hij spaarde niemand in zijn teksten, ook zichzelf niet. Maar hij kon ook ontroerend zingen over de liefde. Lange tijd kreeg hij daarvoor niet de eer die hij verdiende. Liever schreven de media over zijn grillige levenswandel, met veel drank, vrouwen en schulden. Dat wij hem in Nederland kennen danken we aan de Zweedse belastingdienst. Toen die de zanger in 1972 te dicht op de hielen zat, vluchtte hij naar Nederland. Hier had Cornelis Vreeswijk bescheiden hitjes met ‘De nozem en de non’ en ‘Veronica’. Maar echt van de grond kwam zijn Nederlandse carrière niet. Zijn populariteit en bekendheid in ons land zijn niet te vergelijken met zijn status in Zweden. 25 jaar na zijn dood kan iedere Zweed een lied van Vreeswijk zingen. Er is een park naar hem vernoemd en er is een jaarlijks muziekfestival. In 2010 draaide een speelfilm over zijn leven in de Zweedse bioscopen. ‘Vreeswijk is het beste wat wij van Nederland hebben gekregen sinds Rembrandt’, schreef iemand na zijn overlijden in 1987. Het is niet eenvoudig de poëtische en taalvirtuoze liedjes van Vreeswijk in het Nederlands te vertalen. Maar De Andersons zijn daar wonderwel goed in geslaagd. Met hun programma geven zij iets van de rijke erfenis van Cornelis Vreeswijk terug aan het Nederlandse publiek. Het zou de zanger deugd hebben gedaan. Met Nederland bleef hij zijn hele leven een hechte band houden. Zo hecht dat hij nooit Zweeds staatsburger werd. Zie hier de Trailer van dit programma.

Anna Ågren, die het vrouwelijke deel van De Andersons representeert, groeide op met een Zweedse vader en een Nederlandse moeder en daarmee ook met het repertoire van Cornelis Vreeswijk . Nu, 25 jaar na zijn dood, maken De Andersons een reis van IJmuiden naar Zweden, langs de blues, de samba, de ballades en Zweedse tradities. Met één been in Nederland en één been in Zweden nemen zij als nieuwe generatie het repertoire van Cornelis Vreeswijk op sleeptouw. Met hun eigen geluid, humor en poëzie brengen de Andersons bekend én onbekend werk, met nieuwe vertalingen en arrangementen. Van de Nudistenpolka tot de Hopeloos blues en… hoe ging het eigenlijk verder met de nozem en de non?

Zang/spel: Anna Ågren/Roel Dullaart
Piano/arrangementen: Tom Dicke
Gitaar/arrangementen: Mirek Walton
Vertalingen: Anna Ågren/Roel Dullaart/Roxanne Hellevoort
Gesproken tekst en dramaturgie: Jurre Bussemaker
Regie: Karina Kroft

Enkele recensies:
“Hartveroverend! Drie jonge mensen met een bonk talent. Kleine subtiele liedjes en stapellieregekke comedynummers, virtuoos gezongen en gespeeld. Heerlijke muziek.”
“Het is echt mogelijk, de combinatie van tintelende teksten, vloeiend vleugelspel en zinderende zang van machtig mooie mensen, De Andersons, je mag ze niet meer missen.”